Verkankerd door kapitalisme
Ik houd van Pokémon. Al heel mijn leven. Het brengt me plezier, het is een vorm van escapisme wanneer ik het nodig heb, ik geniet er gewoon erg van. Ik speel de games, ik lees de manga, ik heb 100en uren aan youtube video’s erover gekeken, ik heb pokémon kleding, het zit diep.
Ook de kaarten vind ik leuk, ik verzamel ze (ook al mijn hele leven). Maar we zitten weer in een idiote bubbel. Dit hebben we eerder gehad, in 2020, toen iedereen thuis zat en ineens nostalgisch was voor Pokémon. Dat jaar is ook de markt voor retrogames definitief vernietigd qua betaalbaarheid. En nu zijn Pokémon kaarten weer, net als in 2020, moeilijk te verkrijgen, en kankerduur.
Preorders raken in seconden uitverkocht en worden doorverkocht voor 2-4x zo veel als waarvoor ze in de winkel horen te liggen. En je wordt constant gebombardeerd door ‘content creators’ die ENKEL gefixeerd zijn op de monetaire waarde van de kaarten. Kaarten worden nu gedefinieerd door hoeveel ze waard zijn, niet door hoe ze eruit zien (of, nog gekker: voor hoe ze spelen in de TCG). Dit is al langer gaande, en het is vermoeiend.
Het is zo pervers geraakt dat ik regelmatig livestreams zie waarin ‘content creators’ door meerdere pakjes per minuut gaan, en enkel kijken naar de kaart die mogelijk geld waard is. En om het nog smeriger te maken: kijkers betalen deze ‘content creators’ om de pakjes voor ze te openen op livestream, om daarna de kaarten (soms alleen maar de ‘hits’, dus de kaarten die wat geld waard zijn) opgestuurd te krijgen.
En het kruipt ook mijn gedachten in: diep van binnen weet ik dat deze bubbel weer gaat poppen, en de pakjes weer normaal in de winkel liggen over een paar maanden. Maar gezien de diverse algoritmes in de sociale media die ik gebruik weten hoe gek ik ben op Pokémon, word ik gebombardeerd met info erover. En daarbij zijn de nieuwe sets aan kaarten die de laatste tijd uitkomen ook gewoon heel vet. Dus ik wil ze.
Ik weet dat er een bepaalde ironie in zit: in essentie is de Pokémon TCG hobby al ontzettend doorweekt met kapitalistische belangen en ideeën. Pokémon is letterlijk de grootste franchise ter wereld. Maar toch.. er zit nog een extra laag kapitalistische perversie overheen die verder gaat dan de kapitalistische perversie die al aan de grondslag ligt van een franchise zo groot als Pokémon.
Waarom.. waarom is elke aspect van het leven nu doorweekt met een ontzettende lust voor (meer!!!) geld? Waarom draait fucking alles om geld? Laat me mijn laatste stukje escapisme behouden in deze fucking kapitalistische hel. Hou je bek over de monetaire waarde van fucking Pokémon kaarten en verplaats je gokverslaving naar de casino’s. Of beter nog: zoek een goede therapeut.